Preek gehouden op 11 december 2011 in de Stadsdennenkerk te Harderwijk. De lezingen waren: Jesaja 65:17-25 en Lukas 1:39-56. In deze dienst is de doop bediend aan twee kinderen van de gemeente.

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,
Waar praten twee zwangere vrouwen over als ze elkaar ontmoeten? Over kwaaltjes en misselijkheid. Over de baby-beurs en positiekleding. Waar je de Maxi-Cosi koopt en of het een kinderwagen wordt van Bugaboo, Jools of Stokke. En dat de kinderstoel bij Ikea het goedkoopst is. Is er al een echo gemaakt? Is het een jongetje of een meisje? En ga je dat geheim houden? Over zwangerschapsgym en over je glas wijn laten staan. En sommige denken dat ze een muzikale baby krijgen als ze negen maanden aan de piano gaan zitten. Je kunt het jezelf allemaal zo voorstellen.

Het zal bij Elisabeth en Maria al weinig anders zijn geweest ook al waren er in die tijd nog geen Maxi-Cosi's. Kenmerk van die blijde verwachting is wel, dat het mensen zo hoopvol maakt. Altijd weer. Een nieuw mensenkind betekent een nieuw begin, een nieuwe kans, een nieuwe toekomst.

Ongemerkt en altijd weer projecteren (toekomstige) vaders en moeders hun diepste dromen en verlangens op hun kinderen. En dat is niet zo erg, als je het maar niet overdrijft. Een kind mag zichzelf worden en niet een verbeterde versie van pappa of mamma.

Nu leefden Elisabeth en Maria niet in zo'n mooie tijd. Israël was bezet gebied. De Romeinen waren de baas. Er waren collaborateurs en er was een verzetsbeweging. Soms werden er opstanden neergeslagen. Er vloeide dan bloed. Vreemde wetten en gebruiken werden ingevoerd. Er was ook een Romeinse munt gekomen de zgn. Denarius met een beeltenis van de keizer. Daar waren ze niet blij mee net zomin als sommigen tegenwoordig met de Euro. Er was in Israël een groot verlangen naar bevrijding en verlossing. Dat laat zich verstaan.

Nu is daar met Elisabeth en Maria wel iets bijzonders aan de hand. Ze spreken over hun kinderen en over een hoopvolle toekomst voor hun volk. Maar wat daar uiteindelijk te gebeuren staat, konden ze op geen stukken na vermoeden. Met die twee jongens, Johannes de Doper en Jezus van Nazareth staat er écht iets nieuws te gebeuren. Johannes kondigt het aan en met Jezus is het daadwerkelijk gekomen: een nieuwe werkelijkheid. Die moet je overigens wel leren zien. Het is net al bij zo'n 3D-film. Weet je wel... Nova Zembla. Je moet er een 3D-bril bij opzetten anders zie je de diepte niet. Zo is het ook in de kerk. Wij zetten hier een bril op en gaan plotseling de werkelijkheid zien in het perspectief van de hoop. In de kerk krijg je er een dimensie bij.

Nu moet die hoop natuurlijk wel ergens op gegrond zijn. Gelovigen bouwen geen luchtkastelen. Het moet een reële hoop zijn. Gelovig realisme. Gegronde verwachting. Die hoop is gebouwd op God Zelf. De Eeuwige. Het Bijbelgedeelte uit Jesaja 65 staat in de Ik-vorm. "Ik" met een hoofdletter. God is Zelf aan het woord. Ik maak alles nieuw! Ik zal de vijandschap uitroeien! Ik zal alle vergeefsheid wegdoen! Ik zal het kwaad uitzuiveren! Ik zal zelfs de wreedheid (teminste - wat wij wreed vinden...) uit de natuur wegnemen: Een wolf en een lam samen in de wei. Een leeuw en een rund die samen stro eten.

Wij zijn hoopvol omdat God Zelf alles nieuw en goed zal maken. Daar heeft Jezus op vertrouwd tot op het kruis toe. "O God, het lijkt wel alsof hier alles kapot gaat en alles mij hier bij de handen afbreekt, maar ik blijf geloven in uw goedheid en dat u alles nieuw zult maken." Het lichaam van Jezus werd gebroken, maar zijn hoop op God bleef ongebroken. Na zijn dood bleven zijn woord en boodschap springlevend. Steeds wijdere kringen, wereldwijd. Jezus begon over zijn graf heen te regeren. De kerk heeft toen gezegd: Hier is God Zelf verschenen. Jezus is niet dood! Hij leeft! En Maria en heel de kerk met haar zegt: Magnificat. Mijn ziel maakt groot de Heer.

Sindsdien leven wij van de hoop. Onlangs las ik in het CW, het Christelijk Weekblad, een artikeltje waarom de occupy-beweging toch wel op enig begrip mag rekenen binnen het Christendom. Dat is begrijpelijk. Er zitten wel veel excentriekelingen bij, maar ze leven toch van de hoop dat deze wereld ooit eens niet meer door het grote geld geregeerd zal worden.

Bij opnieuw tegenvallende cijfers zegt de PVV: dan moeten ze die tien miljard maar bij de ontwikkelingssamenwerking weghalen. "Nee" zegt het CDA. Wij weten ook wel dat er veel geld in corrupte zakken verdwijnt. Maar wij geven de hoop niet op dat er eens eten en gezondheid voor iedereen zal zijn. Wij leven van de hoop - om maar een paar voorbeelden te noemen.

Twee zwangere vrouwen dromen weg in hun blijde verwachting. Ze kijken elkaar aan en zeggen: "Ons kind verdient een betere wereld." Nieuw leven betekent: een nieuw begin en nieuwe hoop.

Twee kinderen werden hier gedoopt. God zelf heeft hen aangeraakt. Hij zelf staat garant dat Hij alles nieuw en goed zal maken. Ze behoren toe aan een betere wereld, een nieuwe werkelijkheid. Die van Christus. Ze zijn wedergeboren tot een levende hoop. En ze mogen met Maria en met de kerk leren zingen: Magnificat anima mea. Mijn ziel maakt groot de Heer. Amen.