Profetie

Laten we er nu eens van uitgaan, dat iemand een gaventest gemaakt heeft en er komt als resultaat uit de bus: gave van de profetie. Dat is even slikken. U denkt: Staan we nog wel met twee benen op de grond? Ik lees graag in de profeet Jesaja, maar profetie vandaag de dag... Laten we maar liever een nuchtere realistische kerk zijn zonder zweverigheid. Er gebeuren al ongelukken genoeg. Maar laten we ons oordeel nog even opschorten. Wat betekent het eigenlijk, als iemand profetische gaven heeft? Laat ik het eens wat oneerbiedig zeggen. Dat is: "Kijken naar de wereld door de bril van God." Wie deze bril draagt, springt plotseling op van zijn stoel of uit de kerkbank en roept: "Daar gebeurt onrecht! Jullie zitten er bij, maar jullie zien het niet. Doe er toch wat aan!" Profeten zijn meestal niet zo populair. Mensen willen immer niet graag geconfronteerd worden met de misstanden waarin ze zelf zo geweldig verweven zitten of waaraan ze soms mede schuldig zijn door hun 'niets-doen'. Profetische mensen hebben het moeilijk. Ze worden zoals de profeet Jesaja doormidden gezaagd (zoals een apocriefe legende ons overlevert). Maar diezelfde profeten zijn het ook die van hoop spreken en troost. We maken van deze wereld en van ons samen-leven vaak een enorme troep. We zien het gewoon niet meer zitten. We vervuilen onze samenleving en onze schepping. En toch is daar dan weer de roep van de profeet: Er is hoop! Kent u ze ook - die mensen die het niet laten kunnen om profetisch te spreken. Die hebben nu eenmaal de bril van God op gekregen. Als het goed is, heeft uw predikant er ook wat van. Dan heeft hij/zij de neiging om zich op te winden en met de armen te zwaaien en te roepen op de kansel in plaats van te spreken. Dat gebeurt niet zo vaak, want de gemeenteleden zeggen al vlug: "Hó, Hó, jij hebt een toga aan en geen profetenmantel. Vergeet dat niet." Wat moet je nu met profetisch begaafde mensen in de gemeente? Nou, daar zitten we een beetje mee, want profeten zijn lastige mensen. De kerk heeft daar een prachtige 'oplossing' voor bedacht: "We staan allemaal een beetje in het ambt van profeet, priester en koning." Dat is waar, maar zo maken we de profetie gelijk ook onschadelijk. Wat iedereen heeft, behoort immers niemand toe.

Ik kom terug op de vraag waar ik mee begon: Wat nu als er iemand uit de test rolt met profetische gaven? Een goede gemeente-opbouw commissie (of een verstandige kerkeraad) zet zo iemand niet op een plek waar diplomatie (in de goede zin van het woord) en soepel samenwerken geboden zijn. Dan heb je binnen twee maanden bonje. Dat zie je aankomen! Zo iemand moet je attenderen op het werk van Amnesty International. Zo iemand moet je een column in de kerkbode geven. Zo iemand moet je het overleg laten voeren namens de diakenen met de plaatselijke overheid. Overigens - valt het u ook op dat onze kerken nauwelijks meer spreken over vrede en veiligheid en over het milieu? Dat is een teken dat het profetisch spreken van de kerken er in de laatste jaren niet beter op geworden is.

Wat leren we uit dit alles? 1. De geestelijke gaven (zoals bijv. profetie) waarover we in de bijbel lezen, herkennen we tegenwoordig vaak niet als zodanig. De gemeente is vol profeten, maar we zien ze niet! 2. Een kerkeraad die streeft naar een gaven-georiënteerd corps van medewerkers, zal een heel goed beeld moeten hebben van de diverse taken en opdrachten die daar liggen. Alleen zo krijg je mensen op de juiste plaats om de juiste redenen. Daaro is er niet alleen een 'gaven-test' maar ook een 'vacature-bank' nodig. Ik ben op zoek naar zulke lijsten van taken en opdrachten in de gemeente. Onze gemeente heeft ook zo'n lijst. Nieuwingekomenen ontvangen dat boekje: 'Werk aan de kerk'. Als u weet heeft van zulke lijsten uit andere gemeenten, wilt u mij dat dan doorgeven. Eén tip heb ik al binnen.